اگر می‌گوییم خلقت، کادو است، نه اینکه به آن خوشحال هستند. وقتی این کادو را به پیروانشان عطا می‌کنند خوشحال هستند؛ چون شیعه آنقدر احترام دارد که اینها سه روز سه روز گرسنگی می‌خورند؛ یعنی ما حاضریم لطمه به جانمان بخورد اما به شیعة ما نخورد. اما آخرالزّمان، مردم گول می‌خورند. هر کس را شیعه حساب می‌کنیم و اطاعتش می‌کنیم.

روایتی است که شخصی آمد نزد امام صادق‏(ع)و گفت به امام بگویید یک شیعه هستم. حضرت راهش نداد. گفت بگو از دوستان شما هستم. حضرت فرمود آیا تو ابراهیم هستی؟ آن شخص گفت نه. حضرت فرمود تو چه ادعای دوستی با ما داری که روز چهارشنبه پرده کشیده بودی نماز زن­ها را درست می‌کردی؛ زنی خوش صدا بود، گفتی تکرار کن. تو هنوز پای‌بند صدای زنی؛ چه ادعای دوستی با ما داری؟

پس بدبختی ما این است که هر کس را شیعه حساب می‌کنیم.»

حالا می‌خواهیم با مدد از خود چهارده معصوم یک گوشه کوچکی از عظمت بی‌بی دو عالم را بیان کنیم.

حقیقت موضوع با آنچه که در مجالس روضه خوانی­ها گفته می‌شود بسیار متفاوت است. نه ما توان داریم که واقعیت آن را بیان کنیم و نه کسی توان و کشش درک آن را دارد، اما از خود بی بی مدد می‌جوییم تا مطلب، هم خوب بیان شود و هم خوب فهمیده شود.

حاج حسین دربارۀ تفاوت مقام پیامبران و مقایسۀ آنها با پیامبر خاتم چنین می‌گوید:

«فرق پیامبر ما با پیامبران دیگر این است که اسم نوح‏(ع) پیامبر بود، اسم ابراهیم‏(ع) پیامبر بوده، اسم یعقوب‏(ع) پیامبر بوده اما آنها خلق‌اند در حالیکه پیامبر آخرالزمان نور است.

رفقای عزیز اگر بخواهید دلیل نور بودن پیامبر را بفهمید این است که پیامبر سایه نداشت. این چهارده معصوم‏(ع) همه نورند. در جای دیگری داریم که می‌گویند " نورالله[1]" . ما بی روایت حرف نمی‌زنیم.»

بنابراین متوجه می‌شویم اگر ذره‌ای حرف گوش کنند و از محمد(ص) و آل محمد پیروی کنند در همان قدم اول به چیزهایی می‌رسند که دنیا و آخرت یعقوب خالی از آن چیزهاست. همان­گونه که طبق روایت، امام صادق‏(ع)دست بر سینه خود می‌زند و می‌فرماید:  اگر دوستان ما یکی از حرف‌های ما را به آخر برسانند منِ امام صادق آنها را ضمانت می‌کنم .

اما اینکه چرا تا این حد دست ما تهی است علتش ناشکری ماست و اینکه قدردان نیستیم.

اصلا نمی‌فهمیم اسلام یعنی چه و این دین به ما چه می‌دهد. این محمد(ص)کیست و آل محمد کیستند که پیروی از آنها در همان ابتدای کار چیزهایی را به ما می‌آموزد، که انبیای الهی در دنیا و آخرت آرزویش را دارند اما به انبیا داده نشد در حالی که به من و شما عنایت شده است. اگر بفهمیم.

پرونده یعقوب‏(ع) بسته شد. خبر دنیایش را شنیدیم ، خبر محشرش را هم شنیدیم. اما پرونده من و تو که هنوز بسته نشده است. اگر تا امروز هم پیروی نکرده‌ایم از همین حالا می‌توانیم یک  یا علی‏(ع)  بگوییم. اگر ما راه را درست برویم و آدرس­ها را درست انتخاب کنیم و به دنبال حقیقت دین باشیم، آموزه های این دین، رنج دنیا و آخرت انبیا را از ما برداشته است.

اما واقعا این چه زندگی است که ما داریم؟ کداممان فارغ از رنجیم. ای کاش رنج باشد، نکبت است، ننگ است.

در اینجا می‌خواهیم ببنیم این محمد(ص) و آل محمد کیستند که به پیروان ایشان این همه عنایت می‌شود و این قدر حمایت می‌شوند.

بر اساس برخوردی که در عالم ذر صورت گرفت، سه سطح (بلی، لا، سکوت) از ولایت به عنوان سرمایۀ اولیة هر کس به او داده شد. در این باره حاج حسین می‌ گوید:
«یک دادن داریم یک دمیدن. این سهم ولایت به تمام ذرات داده شد. تا حتی به یهودی ها. و به همین دلیل بچه یهودی پاک است؛ اما تا زمانی که هنوز عقیده پدرش را نپذیرفته است. پس در عالم ذر ولایت داده شد؛ دمیده نشد.
چه زمانی دمیده می‌شود؟ وقتی علی‏(ع) و امام زمان‏(ع) را قبول کنیم. اما دمیده شدن به قبولی زبانی نیست. حالا اینجور که شدی، مصداقِ " العلمُ نورٌ یقذفه الله فی قلب من یشاء " می‌شوی. این را همه کس ندارد. تا حتی اساتید دانشگاه¬ها. گرچه از بین آنها شاید بعضی‌ها داشته باشند. ما همه را نمی‌گوییم؛ چون ما از همه که مطلع نیستیم. ما روایت و حدیث را نقل می‌کنیم. اگر از آن علم (العلم نور) عنایت شود خوب و بد را تشخیص می‌دهیم. اما به کسی می‌دهد که اهل دنیا نباشد؛ چون دنیا، دشمن امیرالمؤمنین ‏(ع) و دشمن زهرای مرضیه(س) است. 
تو باید از دنیا فارغ بشوی. دنیا را به قدر ضرورت کسب کنی، نه با محبت. البته شما باید کار کنید و عائله‌تان را اداره کنید. خانه داشته باشید، ماشین داشته باشید؛ اما تمام اینها را که پیدا می‌کنی از روی امر باشد نه از امر دلت، حالا دمیده می‌شود.
ما اغلب، کُمیتمان اینجا لنگ است. تو باید دنیا را بخواهی، سواد را بخواهی، کمال را بخواهی، اما همه را بگذاری در اختیار أمر. اگر در اختیار امر گذاشتی درست است. اما تو بیشتر در اختیار امر خودت می‌گذاری. این باطل است. همه را باید در اختیار امر بگذاری. حالا اگر اطاعت کردی، امیرالمؤمنین‏(ع) می‌فرماید پاسخ می‌دهم، پاسخ علی‏(ع) محبت خودش است، محبت خدا و ائمه(علیهم السلام) است که به تو می‌دهد. اما شرطش این است که بگذری از دنیا. هیهات که کسی اینجوری باشد. شرط آن، سخی بودن است. باید به فکر فقرا و مستضعفین باشی. اگر همیشه به فکر خودت باشی، خودخواهی، نه امر خواه.
وقتی از جواد الائمه‏(ع) درباره ثواب زیارت امام رضا‏(ع) سؤال شد؛ فرمود که زیارت پدرم ثواب هفتاد حج و هفتاد عمره دارد. دوباره از ایشان سؤال شد: آیا بالاتر از این چیزی هست؟ فرمود: برآوردن حاجت یک برادر مؤمن.
زیارت ائمه، شرطش اطاعت امر آنهاست. والاّ شانزده -هفده سال خدمت چهار امام بودند ولی اهل آتش شدند. بعد از پیامبر، مرتد و کافر شدند. چرا؟ چون تسلیم امر پیامبر نشدند».
 

حالا می‌خواهیم به بررسی آموزه های دین محمد(ص) و آل محمد بپردازیم و اینکه تمامی مشکلات و رنجهای امت­های گذشته را معرفی کرده‌اند و اینکه راه­های نجات و پیشگیری از ابتلا به این مشکلات را بیان نموده‌اند. سایر انبیا آرزو داشتند جزء این امت باشند، این حرف مستدل است. چون اگر بودند به عنوان مثال؛ یوسف‏(ع) این همه سال در زندان نمی‌ماند و می‌فهمید اشکال کجاست.

از روایات ما برمی‌آید علتِ رنج یعقوب‏(ع) دو چیز بود: یکی اینکه کنیزی داشت که فرزند او را فروخت و آن بچه را از مادرش جدا کرد. روایت دیگری که برایش ذکر شده است اینکه سائلی را از در خانه‌اش رد کرد. [1]

و اما رسول الله(ص) پس از رحلت برای ما دو چیز گذاشتند: قرآن و عترت. این دو به هیچ وجه از هم جدا شدنی نیستند. حاج حسین در این باره می‌گوید:

«پیامبر(ص) برای ما دو چیز گرانبها گذاشتند. اما پیامبر(ص)دست گذاشت روی دوش علی‏(ع)گفت: قرآن را از علی بپرسید[2] پس قرآن درون علی‏(ع) است، اینکه قرآن را از کس دیگری می‌پرسیم امر رسول‌الله(ص) نیست. حالا چطور می­شود وقتی علی‏(ع) که در ظاهر نیست قرآن را از علی‏(ع) بپرسیم؟ می­گوییم بیانات او که هست، علی‏(ع) قرآن را بیان کرده: مثلاً یکی اینکه گفته دنبال بدعت گذار نرو، یکی گفته احترامش نکن.  یکی گفته تو خودت بدعت نگذار. یکی گفته از خودت حرف نزن. یکی گفته گناه نکن... . پس اگر علی‏(ع) در ظاهر نیست امر علی ‏(ع)که هست. علی‏(ع) امر پیامبر(ص)را اطاعت می‌کند. پیامبر(ص)فرمود: هر که زهرا(س) را اذیت کند مرا اذیت کرده و هر که مرا اذیت کند خدا را اذیت کرده.[3] حالا چطور ما آنها را که زهرا(س) را اذیت کرده‌اند بپذیریم؟ ما مخالفت نمی‌کنیم که بگویید تفرقه انداختید؛ موافقت هم نمی‌کنیم. این که جرم نیست. حکم هر کسی با خداست. ما که توان حکم کردن نداریم.

اهل تسنن چند فرقه­اند. فقط یک فرقه از آنها، اعتقاد به کشتن شیعه دارند. یعنی وهابی­ها. وهابیت تکذیب شده. می­گویند ما شیعه­ها نجس هستیم. به ما تهمت می­زنند که شیعه­ها علی بن ابیطالب را خدا می­دانند. نه ما علی‏(ع) را خدا نمی­دانیم. علی ‏(ع)که نماز می­خواند که خدا نیست. علی ‏(ع)که می­گوید "انا عبد من عبید محمد(ص)" که خدا نیست.

اما نه پیامبر و نه ائمه ما هیچکدام امر به کشتن اهل تسنن نداشته­اند. همانطور که عمر و ابابکر هم امر به کشتن شیعه­ها نداشته­اند. پس ما اگر آنها را بکشیم بی­امری کرده­ایم، آنها هم اگر ما را بکشند بی­امری است. فردای قیامت، هیچکدام جواب ندارند.»

اینجا می‌خواهیم از قرآن و عترتی که پیامبر(ص) برای ما گذاشته است استفاده کنیم و علت ابتلا و راه پیشگیری از ابتلا به درد یعقوب را جستجو کنیم.

از یک طرف ما در قرآن دستور العملی داریم مبنی بر اینکه  گدا را دست خالی رد نکن  « و اما السائل فلا تنهر [4] » پس اینجا قرآن، علت ایجاد مشکل یعقوب‏(ع) را بیان می‌کند. (یعنی اشاره به کاری که یعقوب‏(ع) انجام داده است.)

از طرف دیگر امیرالمؤمنین می‌فرماید: هر چه برای خودت می‌پسندی برای دیگران بپسند.[5]

اگر یعقوب این فرمان امیرالمؤمنین را شنیده بود، فرزند کنیزش را نمی‌فروخت و از مادرش دور نمی‌کرد تا خدا فرزندش، یوسف را از او دور کند.

پس بدانید جایی نشسته اید که انبیا آرزوی آن را دارند. هر کلام و آیه‌اش سرشار از مفاهیم و بطون متعددی است و هر فرمانش چندین امر دارد.

چرا نمی‌فهمند؟ چه می‌گویند بعضی‌ها که امم انبیای گذشته از ما بهتر هستند؟ این توهین به پیامبر خاتم است. اینکه می‌گوییم اعتقادات غلط خودش جرم است، این است.

رسول‌الله(ص) و ائمه‏(ع) زحمت‌ها کشیده‌اند تا این گنج گرانبها به دست ما رسیده است. انبیای سابق از این گنج­ها محروم بوده‌اند.

آنچه راجع به رنج یعقوب ‏(ع)گفتیم مربوط به دنیای او بود. ما از محشرِ ایشان هم روایاتی داریم.

دربارۀ محشر، روایات حاکی از آن است که گرچه در صف محشر آتش نیست اما سختی های زیادی دارد. عذاب است. گفته می‌شود هر کسی فقط به اندازۀ جای یک پا، جا دارد که بایستد تا زمانی که به حسابش رسیدگی شود. مردم چنان عرق می‌کنند که تا گلوی خود در عرقشان غرقند.

روایت است که حضرت یعقوب‏(ع) درخواست می‌کند تا به حسابش سریع­تر رسیدگی شود؛ اما قانون را به او یادآوری می‌کنند، که اینجا هر کسی با هر چیزی که دوست داشته است محشور می‌شود، و او باید منتظر آمدنِ یوسف‏(ع) باشد.

اما آنقدر عرصه بر او تنگ است که با این همه محبتی که به یوسف داشت و از فراقش آنقدر گریه کرد که کور شد، حالا می‌گوید کار مرا راه بیندازید، یوسف‏(ع) خودش می‌آید.

اما ببینید همین روایت، وضع شیعیان علی‏(ع) را چگونه وصف می‌کند. می‌گوید شیعیان علی‏(ع) زیر درخت طوبی، حال خوشی دارند و زیر سایة امیرالمؤمنین‏(ع) نظاره‌گر صحرای محشرند.

مجددا به این آیه مراجعه می‌کنیم که: " ربّنا و لا تَحمل علینا اِصراء کما حملته علی الذین من قبلنا [1]"

اولاً از " مِن قبلنا " مشخص می‌شود که سختی‌ها و فتنه‌های مورد اشاره در این آیه، هم مربوط به امم سابق است و هم مربوط به امت پیامبر اسلام، از زمان رحلت ایشان تا زمان حاضر.

ثانیاً اینکه خداوند در این آیه به ما یاد می‌دهد که از او چنین درخواستی بکنیم شاهدی است بر اینکه این خواسته­ای دست یافتنی است.

اگر خدای تبارک و تعالی چنین درخواستی را به ما توصیه می‌کند حتما راهی برای رسیدن به آن برای ما در نظر گرفته است. اگر ما می‌توانیم از خداوند در خواست کنیم که سختی­های امم گذشته و حتی امت پیامبر خاتم را از دوش ما بردارد حتما راهی برای آن مشخص کرده است. می‌خواهیم ببینیم راهش چیست؟

به عنوان مثال به فتنه‌ای اشاره می‌کنیم که قوم موسی به آن مبتلا شد آن هم توسط بلعم باعورا؛ شخصی که صاحب اسم اعظم بود؛  فتنۀ صاحب اسم اعظم. [2]

بلعم باعورا به مصلّی رفت و قوم موسی را نفرین کرد و آنها را مبتلا به سرگردانی نمود. یعنی صبح در بیابان شروع به حرکت می‌کردند؛ پایان روز، خسته از تلاش روزانه، خود را سر جای اولشان می‌یافتند؛ یعنی دور خودشان می‌گشتند.

پس در این روایات فتنة  سرگردانی و در جا زدن  به ما معرفی می‌شود. حالا باید بررسی کنیم ببینیم آیا ما در زمان حاضر گرفتار چنین فتنه‌ای نیستیم؟ اغلب ما این سرگردانی را تجربه کرده‌ایم یا نه؟ علی‌رغم همه تلاش­هایی که می‌کنیم اگر دقت‌کنیم به درجا زدنِ خویش پی می‌بریم. آیا ما می‌فهمیم گرفتار کدام فتنه شده‌ایم؟

در مباحث گذشته اشاره شد که درجا زدن جرم است. رسول الله(ص) می‌فرماید  هر کس امروزش مثل دیروزش باشد مغبون است، و هر کس امروزش بدتر از دیروز باشد ملعون است. .[3]

حاج حسین در این باره می­گوید: «درجا زدن یعنی شما الان محبت علی‏(ع) داری اما پیش نمی­روی، عقب می­روی، مثل آن زمان که عقب رفته­اند، خیلی­ها درجا زدند. درجا زدن یعنی یقین به آن کار نداری. ما نباید درجا بزنیم. مثل این است که از آن کارت پشیمان می­شوی. پیامبر(ص) فرمایشش این است که در ولایت همیشه کوشش کنید جلو بروید، چون ولایت حد ندارد ولی کارهای ما حد دارد حالا پیامبر(ص) می­فرماید که باید جلو بروید.»

پس رسول الله(ص) این آگاهی را به ما می‌دهد که حالا ما این فتنة صاحب اسم أعظم را به سُخره بگیریم و از ابتلای به آن مصون بمانیم. و دستور العمل همان است که «در جا زدن جرم است» و آن را برای ما به همین دلیل جرم قرار  داده است.

پس روشن شد که چنگ زدن به قرآن و عترت، ما را هم در شناسایی مشکلات و سختی‌های گذشتگان یاری می‌کند و هم راه پیشگیری از ابتلا به آنها را به ما نشان می‌دهد؛ یعنی مشخص می‌شود اگر به توصیه‌های پیامبر و ائمه عمل بشود از جانکاه‌ترین فتنه های أممِ سابق، تنها و تنها اسمی و خاطره‌ای باقی خواهد ماند.

اما اگر این فتنه‌ها هنوز مؤثر باشند و خاصیتی از آنها باقی مانده باشد بیانگر اهمال­کاری ماست، یا نتوانسته‌ایم از گنجینه‌ای که محمد(ص)و آل محمد در اختیار ما گذاشته اند توصیه‌ها را استخراج کنیم (از بایگانی در آوریم) و یا به آنها عمل نکرده‌ایم؛ چون، هم مقدّر است که ما با همۀ آن فتنه‌ها روبرو شویم و هم میسّر است که به آن فتنه ها مبتلا نشویم؛ یعنی قرآن و عترت چیزی، در اختیار ما می‌گذارد تا به کمک آن، قدرتِ فتنه‌ها را خنثی کنیم؛ یعنی همان ویروسی که در امم سابق همه‌گیر شد و عده‌ای را کشت، عده‌ای را هم معلول و ناتوان کرد، حالا واکسن آن را در اختیار داریم و می‌توانیم استفاده کنیم. آن ویروس می‌آید و می‌رود در حالی که قادر به مبتلا کردن ما نیست و ما قدرت او را به سخره می‌گیریم.

این معنای همان روایتی است که می‌گوید در آخرالزمان فتنه‌ها و سختی‌های همۀ امت‌های پیشین دوباره تکرار می‌شود. اما آیا ما می‌فهمیم که قرآن و عترت واکسن پیشگیری از آنها را در اختیار ما گذاشته‌اند؟

این دلیل روشنی است برای برتری امت رسول الله نسبت به امم سایر انبیا که ما می‌توانیم در معرض آن عوامل فتنه انگیز باشیم بی آنکه مبتلا شویم؛ چون که اصولاً مبتلا شدن این امت به آن فتنه‌ها جرم تلقی می‌شود؛ حتی اگر جان سالم به در بریم. قوم موسی به واسطة فتنه بلعم باعورا چهل روز صبح تا شب در جا می‌زدند اما اینجا اگر یک روز درجا بزنی جرم است. مجازاتش خروج از اسلام است. خروج از مسلمانی است. مجازات سنگینی است. تخفیف هم ندارد که بگویی مثلاً فقط مزدت از بقیه کمتر می‌شود. خیر، اصلا اخراج می‌شوی. حالا ببینیم اولاً بلعم با عورا چگونه به آن قدرت (اسم اعظم) رسید و ثانیا منشاء آن پادزهر قدرتمندی که رسول‌الله ارائه می‌دهد چیست؟